शंकाच शंका...

आपल्या लग्नाचा करार झाला खरा पण तू कसा वागतोस याविषयी मनात शंका निर्माण झाली होती. तू लग्नाच्या पोषाखासाठी सात हजाराची मागणी केली होती. ती रक्कम तू लग्नापूर्वीच मागशील की नाही यावरून तुझ्या मनात काय आहे हे जोखता येणार होतं. ते पैसे घेऊन तू कशी कशी खरेदी करणार हे पाहून तुझा उधळेपणा किंवा कंजूषी समजणार होती. तू काय निर्णय घेतो यावर तुझा स्वभाव कळणार होता. तू व्यवहारात कसा आहेस ही शंका दूर होणार होती.

अचानक तुझी आई जेव्हा आमच्या घरी आली आणि बोलता बोलता म्हणून गेली की तू आता फारच काटकसर करू लागला आहे, परवा जुन्या बाजारातून दहा रुपयांच्या दोन अंडरवेअर खरेदी केल्या! मी तर हादरलेच ते ऐकून. काय हा चेंगटपणा, हा कसला व्यवहार? सात हजार कशाला घेतलेत मग? दहा बारा रुपयांच्या पँटी घ्यायला? छे! तू मुळीच व्यवहारी नाहीस किंवा तुला काय खरेदी करावं हेच कळत नाही किंवा तू घेतलेले पैसे वाचवू पाहतो आहेस. अशा अनेक शंकांनी मला घेरलं...

आपली निवड तर चुकली नाही ना? असंही वाटू लागलं. पण आता मागे वळण्याचे मार्ग खुंटले होते. जे असेल ते स्वीकारण्यावाचून गत्यंतर नव्हते. तू जर असा मुलखाचा चेंगट असशील तर माझ्या उधळ्या स्वभावाशी फारच मोठी तडजोड करावी लागणार असं दिसत होतं. तू कॉलेजला सायकलवर आठ किलोमीटर जायचास हे कळल्यापासूनच माझ्या मनात ही शंकेची पाल चुचुकत होती. तुझे आईवडील दोघेही शिक्षक असतांना आणि तू स्वतः डॉक्टर असतांना असं सायकलवर अपडाऊन करणं मला तरी पटलं नव्हतं. एखादी बाईक पिटाळत कॉलेज केलं पाहिजे इतका तू देखणा होतास. मग ही चिंगुशी का म्हणून?

आणि लग्नाच्या आदल्या दिवशी माझ्या मोठ्या भावानं खरी माहिती काढण्यासाठी तुझ्या खोलीत प्रव्वेश केला. लग्नाचे कपडे काय काय घेतले ते तुला दाखव म्हणाला. तू ब्लेझर दाखविले, जोधपुरी शिवलेला दाखविला, टाय, थ्रीपीस दाखविला. पण जेव्हा तू लग्नाचा जोडा त्याच्या हाती दिला व त्याने त्यातील फ्लाप उचकटून पाहिलं की ह तर चक्क जुना जोडा आहे. तो रागावून उठला ‘कळली तुमची खरेदी’ म्हणत तणतणत आला. त्यावेळी तर मी धाय मोकलून रडलेच बघ.

अरेरे! आपली शंका रास्त ठरत चाललीय. तू पक्का चेंगट आहेस हे आम्हां सर्वांना कळून चुकलं. तू जुन्या बाजारातून जुनाच  जोडा निम्म्या किमतीत आणला होतास तेव्हा ब्लेझर वगैरे वस्तू भाड्याने आणल्या नसतील कशावरून? अशा चर्चेला ऊत येऊन मी तर मनातून कोसळलेच. माझं तुझ्याशी खरेदी या विषयावर अजिबात जमणार नाही हे स्पष्ट झालं होतं. शॉपिंग हा विषय तर माझा जीव की प्राण असतांना तू इतका करंटा वागतोस हे कळल्याने मी खूपच नर्व्हस झाले होते. म्हणतात ना गरीब घरची पोर आणावी अन् आपली पोर श्रीमंत घरी द्यावी, याच्या अगदी उलट कारभार माझ्या बाबतीत घडत होता. तू फक्त नावाचाच डॉक्टर होतास, तुझायाकडे दीडदमडीही शिल्लक नव्हती हे दिसतच होतें. तुझी प्रॅक्टीस अशी तशीच चालत असणार हे उघड झालं होतं. फार फार तर महिन्याकाठी तुझा इनकम सात-आठ हजारांच्या आतच असणार हे मी ताडलं होतं. तू आणि तुझ्या दोन बहिणींचा घरखर्च भागवता भागवताच तुला नाकी नऊ येत असणार हे मला कळत होतं. पुण्यात रहायचं म्हणजे किमान वीस हजारांची कमाई हवी तरच महिना दोनचार हजार मागे पडू शकतात याचक अंदाज मी बांधू शकत होते. आणि खरेच जर तुझी आमदनी अगदी बोटावर मोजण्याइतकी क्षुल्लक असेल तर काय करायचं? ही चिंता मला स्वस्थ बसू देत नव्हती बघ. अशा तुटपुंज्या इनकम मध्ये तू कसे भागवत असशील याची कल्पना करूनच मला काटा फुटत होता. तुझा चेहरा जरी हंडसम असला तरी तुझा तो शंभराचा शर्ट, पन्नासाचा बूट, दीडशेची पँट आठवली की चीड यायची. तू जर असाच वागत राहिलास तर पुढे काय? माझी हौस मौज करशील की नाही? मला हवं ते पटकन देऊ शकशील की नाही? की मलाही अशी लंकेची पार्वती बनवून ठेवशील? अशा कितीतरी शंकांचं वादळ घोंगावत होतं.

चला आता वरून गाठी बांधल्याच आहेत तर निभावून न्यायच्या. अशा निराशावादी विचारानेच मी स्वतःला समजावीत राहिले. नशिबाला कोसत राहिले...